ARUBA

ARUBA

ONE HAPPY ISLAND

Een tijdje geleden, kwam John thuis, en vroeg of ik in de gaten had dat er een lang weekend aan zat te komen. Nou nee, hoe bedoel je dat? Nou, goede Vrijdag en Pasen en zo.
Verhip, glad geen erg in gehad. Maar dat komt denk ik ook door het feit dat wij nu geen seizoenen hebben en altijd mooi weer. Je hebt gewoon geen idee meer van de tijd van het jaar.
Afijn, lekkerrrr lang weekend dus. Maar eerst zien, want er komt hier nogal eens iets tussendoor fietsen en dan bedoel ik John’s werk.
En of de duvel er mee speelde…
Goede Vrijdag: beetje uitslapen en de telefoon gaat. “Hai John, alles onder controle?” wordt gevraagd. “Ja” en wacht af op wat komen gaat. “ Nou, nu niet meer want er was iets gaande op Aruba”, en of John die kant op wilde voor onbepaalde tijd. Overleg maar even thuis en we hebben zo nog contact.
Wat doe je dan? Meegaan natuurlijk! Voorwaarde is wel, dat Bowie verzorgd wordt, maar we hebben schatten van buren die maar 1 antwoord kennen, als je vraagt of ze voor de hond willen zorgen: Of course, no problem!
Dan begint het geregel, en het was dus Goede Vrijdag, en alles gesloten.
John is naar de airport gereden voor tickets. Maar het lukte niet meer om diezelfde dag nog op Aruba terecht te komen. Dan maar met overnachting op Curaçao (daar zijn we weer) en zaterdagmorgen met de eerste de beste vlucht mee naar Aruba. Zo gezegd, zo gedaan.
Op Aruba werd naarstig gezocht voor onderkomen en vervoer, en dat bleek nog niet mee te vallen in het Paasweekend.
Wij ondertussen thuis rap de koffers gepakt en richting “Pyjama” airport met de taxi. Die overigens een kwartier (!) te vroeg was.

Terwijl we in de kist van Insel air zaten te wachten op vertrek, werd de lucht inktzwart en begon het te spoelen van de regen. Dan voel je de bui al hangen dus, haha. Er werd omgeroepen dat het vliegveld vanwege het weer gesloten werd en de verwachtte vertraging zou zo’n half uur zijn. Nou, dat klopte vrij aardig. 35 minuten later kozen we het luchtruim.
Voor ons de eerste keer, vloog de kist de “andere” kant op bij vertrek, dus richting Sunset.
Zaterdagmorgen om 06.00 uur ingecheckt op Hato en om ongeveer 07.30 uur waren we op Aruba.

We werden ondergebracht in een prachtig resort: helemaal over the top! Maar dat had ook weer met de Paasdagen te maken, er was niets anders vrij. Mij hoorde je niet klagen. Na deze dagen zouden we verkast worden, prima.
John kon meteen, tijdens de Paasdagen, flink aan de bak, soms tot ’s-avonds laat.
Dus besloot ik een huurauto te nemen, zodat ik zelf Aruba kon gaan verkennen.

Normaal gesproken hoef ik een route maar 1x te rijden en dan weet ik het wel, maar dat pakte hier, op het resort, anders uit. Om van de receptie weer bij ons huis te komen, tsjongejonge, het was gewoon gênant, ik heb een paar keer hetzelfde rondje gereden over het park.
Gelukkig zat aan de receptie een vreselijk aardige vrouw. Ze stapte gewoon nog een keer in het golfkarretje om voor me uit te rijden, no problem!
Ook, toen ik vertelde dat ik geen internet had. Ze stelde meteen voor, om bij haar in het kantoor te komen internetten, ook geen probleem.
Kijk, dat is nog eens: a friendly island.

Verder is Aruba heel anders dan Sint Maarten. Qua grootte maakt het niet zoveel uit, maar waar wij vooral bergen hebben, is het op Aruba zo plat als een pannenkoek, met hier en daar een bultje.
Aruba oogt veel schoner en netter dan St. Maarten, bij ons is het heel rommelig, Caribisch. Op Aruba lijkt het meer op Curaçao, wat “Hollandser” voor zover je daarvan kunt spreken.
Je kunt op Aruba prima uit de voeten met Nederlands en dat is bij ons ook wel eens anders. Wel lekker om gewoon weer overal met Nederlands terecht te kunnen.
En, ook prettig: ik heb daar geen mug gezien. Het klimaat vond ik ook net wat prettiger. Het voelt wat minder klam, minder heet.
Wat ook opvalt, is dat ik geen huis of snackie of whatever in de tralies heb zien zitten, veel veiliger dus.
Maar dat geldt dan weer niet voor de verkeersveiligheid. Er waren in 2010 al 9 verkeersdoden gevallen! Sommige wegen worden al racebaan gebruikt. Vorige week, weer teug op Sxm, las ik in de krant dat nummer 10 kon worden bijgeschreven, niet normaal.
Ik heb overigens op een gegeven moment wel een snelheidscontrole gezien daar, toen ik met mijn oude gebakje voorbij tufte. Ik reed in ieder geval NIET te hard, had niet eens gekund.
Later in de week kon ik deze gelukkig omruilen voor een iets jonger exemplaar.

Zondag 4 april (Eerste Paasdag):
Eerst mijn huurauto af gaan tanken. Ook hier, net als op Curaçao, moet je eerst gaan betalen voordat de tank vrijgegeven wordt.
Toen naar de Lighthouse gereden, en wat foto’s gemaakt.
’s-Middags zijn we naar het strand gegaan bij Arashi Beach. Het zou een goede snorkelspot moeten zijn, maar dat viel een beetje tegen.
’s-Avonds op de strip Indonesische rijsttafel gegeten, lekker hoor.
Daarna naar het nieuwe winkelcentrum, hier was iedere avond een show van fonteinen op muziek.

Maandag 5 april (Tweede Paasdag):
Ik was begonnen, om te voet, gewapend met camera, een ronde te lopen over het resort. Wat plaatjes trekken links en rechts. Na de eerste foto begon het teken van de batterij rood te knipperen. Geen nood, nummer 2 zit in het hoesje. Batterij verwisseld, verder gelopen en bij foto nummer 2, ja hoor, weer dat rode batterijtje. Verdorie, kon ik eerst terug om de boel op te laden.
Toen dat gebeurd was naar de Chapel of Alto Vista getogen, aan de noordwestkant van het eiland.
’s-Middags ben ik naar de hoofdstad, Oranjestad gereden, ook leuk.

Dinsdag 6 april:
Helaas, deze dag moesten we verkassen.
Het was van het ene uiterste in het andere, zeg maar. Wat ons betreft was deze accommodatie zo slecht, dat hij vandaag nog onder de slopershamer mag. Niet meer van deze tijd: vreselijk oud en gehorig: de buurman had het halve regenwoud ’s-nachts onder handen genomen…Gelukkig werd iets anders gezocht en konden we na een paar nachtjes weer verhuizen.

Woensdag 7 april 2010:
Mijn oude gebakje gepakt (Toyota Yaris met kont; bbrrrr) en op weg.
Na een ferme klap op het dashboard deed mijn snelheidsmeter het weer. Niet echt nodig want,
er viel wat regen, dus voorzichtig aan, want gladde wegen en spekgladde banden. Profiel? Moet dat dan?
Er valt gemiddeld zo’n 6 dagen regen per jaar op Aruba, werd ons gezegd. Wel apart dat je dan al 1 dag hiervan te pakken hebt. Maar dat duurt nooit lang, gelukkig.
Op naar de Natural Bridge (de oude is ingestort, maar er heeft zich een nieuwe gevormd) en vervolgens de resten van een oude goudsmeltoven bezocht. In een ver verleden was dus goud gevonden op Aruba en dat leverde toen een kleine ‘goldrush’ op.
Via de Ayo Diorite Boulders naar de opvang voor ezeltjes, maar dat stelde niet zoveel voor.
Wat niet wil zeggen dat ik het niet waardeer dat iemand zoiets doet voor deze beesten. Ik heb dan ook een bijdrage achtergelaten.
’s-Middags naar het strand, van die mooie poederwitte stranden, wauw!
Ook hier, net als op St. Maarten waren al stukken strand afgezet, omdat schildpadden eieren hadden gelegd. Het strand, voor ons hotel, had al 4 nesten. Ze worden alleen op Aruba veel royaler afgezet dan bij ons.

Wat ook leuk was, was dat we nog een avond zijn gaan eten met iemand die bij ons in NL op de KIT-cursus had gezeten. Leuk, om na bijna 2 jaar ervaringen uit te wisselen.
Verder ben ik ook op bezoek geweest bij Ronald en Willemijn: een oud collega van mij waar ik in Helmond en Breda mee heb gewerkt.
En natuurlijk een avondje naar het HardRock cafe.

John had zaterdags nog een buitenkansje, want hij kon gaan duiken met een collega die instructeur is daar. Ik heb ondertussen het strand bewaakt…

Maandagmorgen zijn we weer teruggevlogen naar Sint Maarten.
Al met al vonden wij Aruba helemaal super: een aanrader!