RONDREIS VS 2011

Onze vakantie begon niet zonder slag of stoot. Dit had alles te maken met tropische storm, later, hurricane Irene. Wij hadden het er, hier op Sint Maarten, nog goed vanaf gebracht, want ‘slechts’ tropische storm, met veel regen en wind, toen ze langstrok. Later veranderde Irene in een hurricane, en trok richting VS. Afijn, het was allemaal uitgebreid in het nieuws. Maar de berichten waren niet best, voor het gebied wat wij wilden gaan bezoeken: Upperstate New York en New England. Verdorie, heb je het er hier goed vanaf gebracht, gaat het spoken op je vakantiebestemming!
Wij hadden het vliegticket en de auto al geboekt, via internet, maar ook al een paar hotels, voor het begin van onze rondreis. We wilden, na aankomst in NY, starten richting Boston en Cape Cod. En dan, vandaar uit, naar de Adirondacks.
Het laatste weekend, voor vertrek, hebben we besloten om die hotels te annuleren, dat kon nog kosteloos, en de rondreis andersom te gaan rijden. Dit bleek (achteraf natuurlijk) een gouden greep te zijn. Uiteindelijk hebben we van de 22 dagen, maar 3 dagen regen gehad, met heerlijke temperaturen tussen 20 en 25 graden.
We volgden Weather Channel op de voet, en het leek erop dat we het slechte weer, met overstromingen, iedere keer net misten. Onderweg zijn we maar 1 roadclosure tegengekomen, en tijdens een hike, kwamen we uit bij een pad dat afgesloten was: te gevaarlijk i.v.m. hoog water.

Na een prima vlucht met Jetblue van nog geen 4 uur, geland op JFK. Alles is daar zo niet-Antilliaans (lees: efficient) geregeld. Met de airtrain richting autoverhuur (appeltje/eitje). En daar onze Amerikaanse slee opgepikt. Want ik heb nu eenmaal dat auto-gen in m’n DNA, tja. Naar het hotel getogen, en op internet gezocht naar een leuke GPS voor in de auto. Want belacheloos duur via de autoverhuur: $12,- p.d.
Dichtbij een zaak gevonden met het door ons gewenste modelletje, dat ook nog eens op voorraad bleek te zijn (lang leve internet). Die $12,- haal je er makkelijk uit in 3 weken, en dan is’ie van jezelf.
De volgende ochtend, de bagage in de kofferbak gegooid (waar geen eind aan komt), de GPS - unit - wijsdewegMIEP - geval - (hierna te noemen Miep) gaan kopen en aangesloten (“recalculating recalculating”). Ik kon het niet laten om in een boekenzaak ook een Rand McNally Road Atlas te kopen (tip: pik in, het is gratis)(America’s #1 Road Atlas). Voor de heb dus. Maar we konden dan eindelijk op weg. America, here we come!

Dan denk je: Miep stuurt ons niet door NY, maar lekker via snelwegen eromheen....droom verder. Wel dus, gewoon lekker via Manhattan! Maar, wel heel gaaf, met downtown naast je. Geen centje pijn en doorgereden naar Pennsylvania. We hadden een overnachtingsadresje gevonden, middenin Amishcountry. Prachtig is het hier, een heuvelachtig landschap, met voornamelijk boerenbedrijven van de Amish. Het is net of je door Duitsland rijdt, alles is grundlich, punktlich, sauber und nett, sehr nett. Wat een tegenstelling met thuis! Al snel, zagen we de eerste mannen/jongens met koetsjes rijden, en meiden, met lange jurken/schort en mutsjes op, op steps.
Een grappig gezicht was het ‘s-avonds, op een groot parkeerterrein, bij restaurants, dat in de hoek van het terrein, alle koetsen bij elkaar stonden.
Eenmaal binnen, in een restaurant, zaten er inderdaad aan een aantal tafels, Amish-jongelui. Ik was verbaasd te zien dat ze onder hun kleding, sneakers aanhadden, en volop met hun cellphones zaten te spelen.

Via een prachtige, scenic route naar Washington gereden, de volgende dag.
Ingecheckt en met de benenwagen naar The White House gelopen. Toch wel indrukwekkend hoor, als je dan bij zo’n wereldberoemd gebouw staat. Waar overigens de sluipschutters op het dak staan.
We vonden Washington helemaal geweldig! Wat een mooie stad, veel te zien en te beleven. We hadden kaartjes voor de Hop-on Hop-off bus gekocht, en da’s ideaal.
Alle hoogtepunten gedaan: FBI building, begraafplaats Arlington, Pentagon, Capitol, Georgetown (leuk!). En ontelbare memorial’s.
De volgende dag was druilerig, maar niet getreurd, want Washington stikt van de gratis musea. Dus die dag was ook prima besteed. Met als “culturele” afsluiter: dineren bij het HardRock cafe, vinden wij altijd leuk.

Na Washington, ging een wens van mij in vervulling. We gingen Fallingwater, van architect Frank Lloyd Wright, bezoeken. Dit lag enigszins op de route, in een klein gehucht, dus Miep mocht ook weer meedenken. Een hotel in de buurt gevonden, en omdat het die dag niet meer de moeite loonde om het huis te bezoeken, een hike gedaan. Prachtig, en je komt geen kip tegen.
Fallingwater, het beroemdste, moderne huis in Amerika, is gebouwd in 1936 voor de familie Kaufmann (oprichters van het latere Macy’s). Het is prachtig gelegen in de bossen, boven het water, en gaat mooi op in de natuur. De architect gebruikte, voor die tijd, een zeer ongebruikelijke manier, om betonnen delen, zonder ondersteuning over te laten hangen.
Voor wie meer wil weten: www.fallingwater.org

Zo modern als dit huis was, zo NIET modern was de hotelkamer in The Stone House (stenen tijdperk?). Het bed was zo hoog dat er opstapjes naast stonden!

Het was tijd om naar de volgende highlight te vertrekken en wel de Niagara Falls. Het klinkt afgezaagd, maar ook nu was de route door Pennsylvania en de staat New York weer prachtig.
Schreef ik vorig jaar al dat de Amerikanen van het gemak zijn, dat bleek nu ook maar weer eens. Het hotel, vlakbij de Niagara Falls, hebben we gewoon onderweg, langs de Interstate, geboekt, tijdens een koffiebreak.
De watervallen zijn het mooist vanaf de Canadese kant. We wilden maar 1 dag daar blijven, dus besloten om een toertje te boeken aan de receptie van het hotel.
Met een bus bejaarden, en een grote, knalgroene kaart om je nek, met de naam van de tourguide: “Hi folks, my name is Larry......how are you today?” op pad. De man zat vol flauwe grapjes, waar hij zelf het hardst om moest lachen. Maar het lachen verging je wel aan de grens.
De immigration officers aan de Canadese kant waren niet te pruimen, echt stikchagrijnig. Van het type: bevelen brullen, en hakken klakken. Maar Larry, die hoogstwaarschijnlijk al voor de 376e x de grens overging met een bussie dikke lippen toeristen, wist ons er feilloos door te loodsen.
Verder was het indrukwekkend, groots, enne.....nat. Maar daar hadden ze dan weer charmante, blauwe regencapes voor uitgevonden.

Daarna, ‘s middags, de reis voortgezet langs Lake Ontario, en zo naar de Finger Lakes. Deze hebben hun naam te danken aan de vorm van de meren. Als je op de kaart kijkt, zie je de herkenbare vorm. Het zijn van oorsprong gletsjermeren en tegenwoordig liggen er heel veel wijngaarden langs, dus: proeven geblazen. Nou, doe mij maar een wijntje wat iets meer zon heeft gezien. Wit ging nog enigszins, rood was niet te hachelen, bah, azijn.

Vlakbij deze meren, had ik gelezen op internet, lag het grootste glasmuseum ter wereld. In Corning. Nou, dat treft, want Moniqueske is gek op glas. Dus hup, daar weer heen gereden, en een dag m’n ogen uitgekeken. Dat is nu zo geweldig aan Amerika, het heeft alles, waardoor je rondreis zo afwisselend wordt: steden, natuur, water, cultuur, musea (en lekker doorrijden).
Toen we, eind van de dag, bij ons, via Booking.com, gereserveerde hotel aankwamen, bleken ze een overboeking te hebben. Of wij genoegen namen met een B&B, even verderop. Deze was normaal duurder, maar zouden wij voor dezelfde prijs krijgen en...was inclusief 3-gangen ontbijt, uitgeserveerd aan een lange tafel, met alle gasten, want eigenaar was hobbykok. Sounds great! Doen! Later snapten wij wel waarom die man de keuken tot zijn domein had gemaakt, want zijn vrouw was zachtjes uitgedrukt: ADHD.
Terwijl wij aan de receptie stonden, werd er alweer gebeld door Booking (2e x), of wij toch een goed alternatief aangeboden hadden gekregen? Goh. Later, via de mail, kregen wij weer de vraag, of alles naar wens geregeld was? Goh. Wat goed van Booking. Zo totaal anders, dan het jaar ervoor met Expedia (nooit meer!)
En die ontbijtjes........tsjongejongejonge, grote klasse hoor.
Wat die man allemaal uit de keuken toverde zeg. Verse fruitsalades, bananencake met zelfgemaakte boter, fritata, wafels. Maar wat misschien nog het allerleukst was, waren de ontmoetingen, aan de ontbijttafel, met reizigers overal vandaan, en hun verhalen.
Soms moest je jezelf dwingen om op te staan en aan de dag te beginnen, zo gezellig was het.
Rond deze meren hebben we een scenic winery trail gereden, leuke plaatsjes bezocht. Een hike gedaan met watervallen. En een spa bezocht voor een verwenbehandeling.
Ja, het leven is soms zwaar. Deze spa was prachtig gelegen in Belhurst Castle, aan Lake Geneva.
De eigenaren van de B&B hadden nog een geweldige tip voor een restaurant, aan het water gelegen. Dus al met al waren de Fingerlakes ook een echte aanrader.

Maar we hadden een reisschema, dus we gingen weer door. Nu naar The Adirondacks. Het grootste, aaneengesloten natuurpark van de States.
Zie bijv. http://visitadirondacks.com/
Een kennisje van mij, op Sint Maarten, is getrouwd met iemand die uit dit gebied komt. Haar verhalen en foto’s had ons doen besluiten om dit gebied op te nemen in onze rondreis. En ze had niets teveel gezegd.
We hebben o.a. Saratoga Springs bezocht, bekend van zijn renbaan. Een hele gezellige, Europees aandoende plaats. Ook zijn we naar het noorden gereden, naar Lake Placid (Olympische Spelen).
Onze uitvalsbasis was Lake George. We zijn de 1e avond begonnen met een dinnercruise op het meer, prachtig. Ik denk dat John en ik de jongsten aan boort waren. Toen ze, na het eten, de polka gingen spelen, zijn wij naar buiten gevlucht. “At least two people left the room”, grapte de zanger nog.
Aangezien we hier, aan Lake George, ook een regendag hadden, zijn we ook een dag gaan shoppen. Het stikt in de States van de shoppingmalls en outlets. Als je zo niet blij wordt van de winkels op Sint Maarten, is Amerika een paradijs, en voor ons goedkoop! En een Levi’s scoor je in de outlet voor $40!!!

Zoetjes aan kwam het einde in zicht, van deze fantastische reis, maar we hadden nog wat tegoed, n.l. Boston en Cape Cod.
We zijn, in Boston, begonnen met de Freedom Trail. Dit is een gemarkeerde wandeling door de stad, waarbij je langs alle vnl. historische hoogtepunten komt. Een aanrader, zo mis je niks. Het leukst vonden wij The North End, de Italiaanse wijk, toppertje! En laat het nou net lunchtijd zijn.
Over eten gesproken, en de combi: eten - Amerika. Nu moet ik zeggen, dat we over het algemeen prima hebben gegeten in de States. Maar, de gigantische hoeveelheden, de gratis refill’s, en de bizarre combi’s, die ze maken, pffffffffff. Voorbeeldje?
Wij blij, want we hadden, op enig lunchmoment, een zaakje gevonden met panini’s.
Komen de borden eraan......ligt er tussen de opengesneden panini’s een berg popcorn.
Bestel je een SMALL pizza, krijg je een formaat, dat niet zou mistaan als wagenwiel. Ik kreeg ‘m niet op (verrassing) en liet een box aanrukken (heel gebruikelijk in de States). De volgende dag, als lunch, en toen was hij nog niet op, ik bedoel maar.

Verder, hebben we, in en rond Boston, nog Harvard University in Cambridge ‘gedaan’, en een heel leuk plaatsje in de buurt: Salem. Staat bekend vanwege de heksenvervolgingen.

Onderweg, terug naar NY, hebben we Cape Cod aangedaan, een schiereiland onder Boston. Favoriete stek ook van de Kennedy’s vroeger. Nou, die snapten het wel.

Onze rondreis eindigde in hetzelfde hotel in NY, als de eerste nacht.

Vorig jaar de westkant, dit jaar dus de oostkant van de VS, totaal verschillend, maar allebei super!
Amerika heeft wel een beetje ons hart gestolen, als vakantieland. Maar Italie blijft numero uno. Wie weet volgend jaar weer.
Maar, na deze ervaringen, staat het zuiden van de States, ook nog op m’n verlanglijstje.
Ooit.