ISLANDHOPPEN MET LIAT

DOMINICA

Ondanks waarschuwingen van collega’s van John, over de beroerde service van vliegmaatschappij Liat, naar Dominica getogen. Ze zijn, helaas,
de enige die hiernaartoe vliegen. Dominica ligt tussen Guadaloupe en Martinique en zou normaal gesproken, met een rechtstreekse vlucht, nog geen uurtje vliegen zijn.

Vol goede moed, vroeg uit de veren, om op tijd te zijn voor de taxi van 06.00 uur. Om 07.30 vertrokken vanaf het vliegveld. So far, so good.
Via Saba en Statia (St. Eustatius), met prachtig zicht op de krater, de eerste tussenlanding gemaakt op St. Kitts (stukje van niks) en daar ging het al fout: voor zover we het Caribische Engels konden verstaan, door de luidspreker, was er een probleem met het hydraulische systeem van het vliegtuig.
Even een “nice to know” over St. Kitts (bij helder weer zien wij het thuis liggen), eigenlijk helemaal niet zo nice, want daar kennen ze n.l. nog de doodstraf! En die wordt voltrokken met de galg, die op de binnenplaats staat van het politiebureau. Dat geloof je toch niet? Collega’s van John, op dienstreis, hebben hem dus zien staan. Ook kennen ze nog lijfstraffen, deze worden gegeven met een stok van de tamarindeboom. En dat lezen wij dus gewoon bij ons in de krant. Het lijkt verdorie wel of je in de middeleeuwen ben aangeland.
Afijn, na 3,5 uur konden we weer verder vliegen naar de volgende bananenrepubliek. De volgende overstap was op Antigua. Antigua is een soort knooppunt, hier tussen de verschillende eilanden.
Eenmaal geland op Dominica, gebeurde waar we al een beetje bang voor waren: onze bagage zat er NIET bij. Wij dus naar de balie om te informeren.
Als we geluk hadden zat het bij de volgende vlucht om plm. 5 uur en anders morgen weer. Okay, worden de tassen dan nagebracht? Nou nee, en hij stond ons nog net niet uit te lachen.
Ik loop door de hal van het vliegveld en voel iets onder mijn schoen. Mijn complete zool was onder mijn bergschoen uitgekomen! Lekker als je aan het begin staat van een vakantie waarop het goed hiken is…Dat kon er ook nog wel bij. Heeft allemaal te maken met het klimaat en lijmverbindingen die loslaten. Ik maakte een schopbeweging en tot hilariteit van de complete hal vloog mijn zool door de lucht, oeps.
De taxi, die ons op zou halen, vanuit het hotel, was natuurlijk allang vertrokken, na die vertraging. Bellen met het hotel en we zouden over een uur opgehaald worden, zucht. Misschien was dan ondertussen de bagage er ook wel? Nee hoor. Wat aanvankelijk een gunstige vlucht leek, met aankomst al voor de middag, werd aankomst: 18:00 uur. Zeg maar dag tegen je eerste vakantiedag.
Lies, van het hotel, klom meteen in de telefoon om Liat te gaan bellen ivm onze bagage. Zij werd flink aan het lijntje gehouden en moest de nodige keren terugbellen met als resultaat dat we de bagage pas de volgende middag (!) hadden. Bij hoge uitzondering werd het gebracht. Normaal moet Lies zelf een taxi laten rijden (2x 1uur!). Volgens haar maakte zij dit om de haverklap mee.

De volgende dag onze huurauto opgepikt en naar Roseau, de hoofdstad gereden.
Voor het eerst in 5 jaar weer links rijden. Tis ff wennen, vooral na het tanken bij wegrijden.
Een prachtige weg langs de kust, maar wat zijn de wegen daar slecht! Onnoemelijk veel bochten in de weg, dus je bent een flinke tijd onderweg.
Roseau was leuk: een heel Caribisch sfeertje, veel meer dan bij ons.
John nog vastgelegd met lokale politie (let op die afknellers!) Helaas hadden we geen Alert bij ons.

Dinsdag, via een dirtroad, altijd leuk met een 4-wheel drive, naar Miracle Valley. Ik heb al veel gezien, maar dat was ubermooi. Wauw.
In 1997 is dit in slechts 7 dagen tijd ontstaan. Je moet je voorstellen dat op een dag de aarde openscheurt en er een vallei met meer ontstaat. Dit werd ons verteld en onderbouwd met foto’s uit ’97 door de eigenaar van het stuk land waar het gebeurde. Bij een hek, aan het einde van de dirtroad, moesten we toeteren en verscheen deze man uit de bush. Mr. Christborn (op 1e Kerstdag geboren) neemt je te voet mee en vertelt vol trots zijn verhaal. Helaas wederom in het bijna niet te verstane Caribische Engels, but who cares?
Hiervandaan helemaal naar het zuidpuntje gereden bij Scott’s Head, waar de Atlantische en de Caribische zee bij elkaar komen.
Op de terugweg naar het noorden de Trafalgar waterfalls aangedaan, ook mooi.

Woensdag, een korte hike gedaan door het oerwoud, naar een meertje. (Gelukkig hadden we de Teva’s ook bij ons).
Heerlijk geluncht in Calibishi en een waanzinnig mooie route door het binnenland gereden. Bij terugkomst in Portsmouth, fort Shirley bezocht.
Dit konden we vanaf ons hotelletje zien liggen.
Portsmouth is een levendig plaatsje, want er staat een Amerikaanse medical school met zo’n 1700 studenten. Ook Saba kent zo’n universiteit. Studenten, in Amerika, die uitgeloot worden, kunnen vaak wel in de Carib terecht. Niet verkeerd toch?

De laatste dag, de auto ingeleverd en te voet naar de Indian River gegaan. Hier, met Gregory, de rivier op geroeid, wederom mooi.
Dominica is overweldigend qua natuur. Er groeit o.a. zoveel fruit, dat b.v. de mango’s van de bomen vallen, en dat zijn er dan zoveel, dat ze niet eens naar de markt worden gebracht, maar in rijen langs de weg liggen voor wie maar wil.
Het is een arm eiland, maar niemand hoeft honger te lijden, gelukkig. Ze willen zich vooral op de kaart zetten v.w.b. ecotoerisme.

De terugvlucht: wil je het weten?
1x overstappen werden er 3. Er zat een vlucht tussen van maar liefst 5,5 minuut! Dit was tussen St. Kitts en Nevis.
Bij wegtaxien op Dominia ging het vliegtuig in de ho-ijzers. Wat bleek? Er liep een hond op de start- en landingsbaan. Daar hebben we een tijdje gestaan en ik wil er niet aan denken wat er met die hond is gebeurd.
Maar de grootste giller waren de security-checks. Ze zijn hier echt helemaal panisch. Stel je het volgende voor: je landt wederom op het zoveelste, kleine eiland. Je moet de kist uit, naar de aankomsthal. Je handbagage (!) wordt helemaal binnenstebuiten gekeerd (was n.b. al gebeurd bij vertrek!). Toen de officer mijn doosje tampons opende, werd hij rood tot in zijn haarwortels, net goed. De volgende keer smeer ik er ketchup aan. Dan hebben ze wat om over na te denken…Ze zijn denk ik, drie keer gecheckt! En wat denk je, je mag weer teruglopen, het platform op, en je verdwijnt in DEZELFDE kist, en dat 2x.
We lachen er maar smakelijk mee.
Aangekomen op PJIA, was de bagage er wel, maar mijn tas was compleet vernield en lag bijna in 2 stukken, fijn he?

Kortom, lekker eilandhoppen in de Carib met een mooie tussenlanding op Dominica :-).