TERUGBLIK OP 2010 EN DE CRIMINALITEIT

Ik kreeg vandaag, per e-mail, de vraag of ik de K2 aan het beklimmen was van: Waarbenjijnu.
M.a.w. het is alweer een tijd geleden dat ik een stuk heb geplaatst, en dat klopt ook. Na onze geweldige vakantie naar de States, afgelopen zomer, en orkaan Earl, is behoorlijk de klad gekomen in mijn “schrijverij”.
Een beetje logisch natuurlijk, het nieuwtje, van wonen op Sint Maarten, is er nu wel vanaf. Voor jullie, maar zeker ook voor ons.
Bovendien ben ik gaan Twitteren, en dat vind ik leuker. Dus wil je nog op de hoogte blijven van onze belevenissen hier, kun je mij daar volgen: mo65rd. Kost ook minder tijd, zijn maar korte berichtjes van 120 tekens.
Maar goed, after the States:
We hebben weer een orkaanseizoen achter de rug, waar geen einde aan leek te komen. Dat blijkt ook wel, want ze hadden, dit seizoen, bijna alle letters van het alfabet nodig om ze te benoemen! Wat een regen is er gevallen. En na al die regen komt de horror van de muggen. Maar als ik dan naar Curaçao kijk, mogen wij op St. Maarten niet klagen. Daar is het na orkaan Thomas nog geen dag droog geweest. Vorige week, nog een foto in de krant van de vele wateroverlast daar.

10-10-10
Sint Maarten werd land. Ook hier, door het slechte weer, vielen de nodige festiviteiten en parades (zijn ze dol op hier, paraderen in pakjes), in het water.
Voorlopig merken we nog niet zoveel van de veranderingen. Nadeel is misschien wel dat ze meer belasting gaan heffen…anders krijgen ze de begroting niet sluitend. Tja, de grote zak met geld uit NL wordt minder en minder natuurlijk. Nu moeten ze leren om zelf hun broek op te houden. We gaan het zien.

De “bezigheden” hier:
Het eerste jaar heb ik vrijwilligerswerk gedaan op een lagere school. Maar, mede door de gebrekkige organisatie, had ik dat, op een gegeven moment, wel gezien. Nadat Bowie wat groter en zindelijk was, en wat puppytraining had gehad, ben ik toch weer op zoek gegaan naar andere bezigheden, maar dat valt absoluut niet mee. Het is hier nog erger dan in Nederland, waar een (flinke) kruiwagen wonderen kan doen. En als je blank bent, heb je een extra handicap.
Ik ben op pad geweest met The Animal Welfare Foundation.
Diverse keren heb ik aangegeven dat ik vrijwilligerswerk wil doen in de bibliotheek.
Ik ben op gesprek geweest bij het Rode Kruis voor vrijwilligerswerk, maar daar konden ze even niets bedenken……huh????? Nou, dat leek mij sterk. Niets te doen bij het Rode Kruis? Het zal wel.
Maar, Monique heeft weer wat gevonden, n.l: standardized patient. Dit vindt plaats op de medische school van de Caribische Universiteit hier. Het houdt in dat ik nu trainingen krijg om de rol van patiënt te gaan spelen voor medische studenten. Een soort rollenspellen dus, waar je ook een script voor krijgt. Tevens een goede oefening voor mijn Engels! Ik heb er in ieder geval zin in, en we gaan zien of het wat is.

John en ik hebben ook (eindelijk) een tennisleraar gevonden, en samen met nog een stel beginners, zijn we vorige week met tennisles begonnen.

Een ander, negatief aspect, van wonen in de Cariben, is de criminaliteit. Het loopt hier, vlak voor de feestdagen, weer de spuigaten uit! En je denkt dat het altijd een ander overkomt.
Nou, niet dus. Afgelopen vrijdag was ik zelf aan de beurt: beroofd op klaarlichte dag!
Wat een hartstikke leuke dag was, met de moeder van John, eindigde dus minder leuk.
We waren met de watertaxi, vanuit Simpson Bay, naar Marigot, over de lagoon, gevaren.
Na shoppen en een heerlijke lunch, bij ons favoriete Italiaanse restaurant van vriend Sam, aan het haventje, nog even een fotorondje gemaakt, rond dit haventje. Ik had John en zijn moeder net geknipt, en de camera (pas nieuw natuurlijk), weer aan mijn pols gehangen. Twee zwarte gasten kwamen mij tegemoet lopen, maar gingen niet aan de kant. Ik voelde mij al ongemakkelijk, en ja hoor, even later werd de camera van mijn pols gerukt. Ik heb het op een gillen gezet en ben met John achter ‘m aan gerend. Maar ze zijn zo snel, en kennen natuurlijk alle straatjes en steegjes. John is langer doorgegaan en kreeg nog hulp van een aantal blanke, Franse gasten. Zelfs 2 andere blanke, Franse gasten sprongen op een crossmotor en een scooter, en gingen rondjes rijden, om te zoeken. Helaas heeft het niets opgeleverd.
Waarom schrijf ik nadrukkelijk: blanken. Omdat ons, en omstanders uit het haventje, opviel
dat de zwarte omstanders geen poot uitsteken. Zelfs een zwarte Security-officer, waar een van de daders vlak langs af rende, bleef op zijn kruk zitten en deed niets. (Staat niet in zijn taakomschrijving). Al had hij maar even een voetje uitgestoken: kleine moeite, groot plezier. Mensen met winkels en restaurants, in Marigot, vertelden ons dat ze het spuugzat zijn. Het beroven van mensen is daar dagelijks werk. Dan is het niet gek dat ze zelf op gaan treden natuurlijk. Wij hoorden ook, dat de een van de mannen op de scooter of motor, een machete bij zich stak….
John heeft aangifte gedaan bij de Gendarmerie, waar ook bevestigd werd dat het aantal berovingen de spuigaten uitloopt.

Bij ons in de wijk is het nu ook raak. Onder, in ons appartement, is laatst ingebroken en onze benedenbuurtjes hadden ’s-ochtends vroeg, een zwarte gast in de slaapkamer staan. Door te gillen is hij ervandoor gegaan op een scooter. Ze hebben inmiddels ook een hond…(Bowie blij, want nieuw vriendinnetje) Een week erna, is bij de buren ingebroken en hierbij is een tas en een auto gestolen. Dan staan er al de nodige auto’s op blokken, hier in de wijk, want ze gaan ’s-nachts op strooptocht voor autovelgen.
Een vriendin kan niet wachten tot het mei is, en ze terug naar NL kan. Haar scooter is al gejat, haar auto ook, en deze vonden ze een week later terug met de nodige schade. Had ze ‘m weer een week, worden al haar wielen gestolen. Zij is helemaal klaar met St. Maarten.

Ik rijd tegenwoordig met mijn deuren op slot, van de auto, en een bus deo naast mij. ’s-Avonds peins ik er niet meer over om over het eiland te gaan rijden.
Eigenlijk best triest en ze beseffen gewoon niet dat ze “in hun eigen nest schijten” want toeristen is hier DE bron van inkomsten.

Maar goed, dit gaat over materiële zaken. Veel triester is wat hier ook gebeurt. Het smokkelen van mensen, tegen grof geld, op veel te kleine bootjes, die vervolgens op de klippen lopen, waarbij doden te betreuren zijn. Dat zijn pas schoften, die ze niet hard genoeg aan kunnen pakken.

Afijn, de moeder van John is weer terug naar de kou en de sneeuw. Voor het eerst van haar leven op 77-jarige leeftijd gevlogen! En dan meteen zo’n eind, stoer hoor.

Oh ja, en het laatste nieuws nog even: zeilmeisje Laura Dekker is sinds afgelopen zondag weer op Sint Maarten.

Iedereen, die dit leest, hele mooi feestdagen en een gelukkig, maar bovenal gezond 2011.

p.s: Voor wie het nog niet wist: John en ik hebben (ondanks bovenstaand, en na wikken en wegen) besloten, om toch 1 jaar te verlengen, dus het wordt 2012 i.pv. 2011. Over 10 dagen kan ik zeggen: we komen volgend jaar naar huis i.p.v. dit jaar.